คำคม นินจาคาถา

"ในโลกของนินจา คนที่แหกกฎจะถูกตราหน้าว่าเป็นพวกสวะ แต่คนที่ไม่เห็นความสำคัญของเพื่อนน่ะ เลวยิ่งกว่าสวะซะอีก" โอบิโตะ

"ถ้าเป็นลูกผู้ชายต้องเลือกวิถีชีวิตที่ตัวเองจะไม่เสียใจในภายหลัง... หากสิ่งใดที่สำคัญที่สุดอย่างแท้จริงสำหรับตัวเอง... ต่อให้ลำบากยากแค้นสักเพียงไรก็ต้องมุมานะไม่ย่อท้อ ต่อให้ต้องสละชีวิตก็ต้องใช้สองแขนนี้ปกป้องฝ่าฝันไปให้จงได้ ...และถึงจะต้องตายก็จะทิ้งชื่อในฐานะผู้ใช้ชีวิตสมศักดิ์ศรีลูกผู้ชายไว้... ชั่วนิรันดร์" ไกสะ

"คนเราน่ะ เวลาที่อยากจะปกป้องคนที่เรารักน่ะ จะเก่งกาจขึ้นได้จริงๆนะ" ฮาคุ

"ไม่ว่าในสถานการณ์ใด นินจาจะต้องไม่แสดงซึ่งความรู้สึกออกมาภายนอก ให้ความสนใจต่อภารกิจเป็นอันดับแรก ตั้งใจมั่นว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดจะไม่หลั่งน้ำตาเด็ดขาด" ซากุระ

"คนเราถ้าเก่งกาจขึ้น ก็จำเป็นต้องกลายเป็นคนแล้งน้ำใจอย่างนายงั้นเรอะ ถ้าการฉลาดขึ้นแล้วต้องทำแบบนั้นละก็ ผมขอโง่แบบนี้ไปตลอดชาติดีกว่า..." นารูโตะ

"นินจาน่ะ จะต้องไม่ไขว่คว้าหาเหตุผลในการดำรงอยู่ของตัวเอง แต่ต้องใช้ชีวิตในฐานะเครื่องมือของแคว้นนั่นแหละที่สำคัญสุด" คาคาชิ

"คนที่ไม่อาจเดิมพันด้วยชีวิตได้ในยามคับขัน ปล่อยให้จิตใจถูกโยกคลอนด้วยอนาคตที่ไม่แน่นอน ละทิ้งโอกาสที่มีให้ พวกสวะที่ตัดสินใจแบบไร้ความหนักแน่นแบบนี้ ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นจูนิน" อิบิกิ

"คนเราน่ะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ คนไร้ค่าไงๆก็เป็นคนไร้ค่า ทั้งฝีมือทั้งนิสัยไม่มีทางเปลี่ยน เพราะคนเราเปลี่ยนแปลงไมได้ ถึงได้เกิดความแตกต่างระหว่างคน เกิดคำอย่างคำว่าหัวกะทิ และคำว่าคนไร้ค่าขึ้นมา ...ไม่ว่าใครก็ตามต่างก็ตัดสินผู้อื่นหรือไม่ก็ต้องถูกคนอื่นตัดสิน ด้วยหน้าตา สมอง ร่างกาย ความสามารถ หรือนิสัย... คนเราแบ่งชนชั้นหรือถูกแบ่งชนชั้นด้วยคุณสมบัติที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ และการแบ่งแยกก็สร้างความปวดร้าวขึ้น" เนจิ

"คนไร้ค่ามันก็ย่อมต้องเป็นคนไร้ค่า... ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้" เนจิ

"คนไร้ค่าย่อมเอาชนะอัจฉริยะได้ด้วยความมุมานะ" ร็อค ลี

"คนที่ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ไม่มีคุณค่าที่จะพยายามทำอะไรหรอก" ไก

"คนเรามีชีวิตเดียว ไม่จำเป็นต้องเลือกทางเดินให้มันเกินกำลัง อยากอยู่หรืออยากตายก็แล้วแต่ใจ... เพียงแต่... ที่สำคัญก็คือไม่ว่าเธอจะเลือกวิถีชีวิตแบบไหน ก็อย่าลืมเลือนที่จะปกป้องคนที่มีค่าต่อเธอ" รุ่นที่ 3

"มีฝีมือดีไปก็โดดเดี่ยวแถมอาจจะหยิ่งจองหอง ถึงตอนแรกเค้าอยากจะไขว่ขว้าตัวเราก็เถอะ เพียงแต่นายกันพี่เป็นพี่น้องที่เป็นที่หนึ่งไม่มีใครเทียบเท่า พี่จะอยู่คู่กับนายเป็นกำแพงที่นายจะต้องข้ามไปให้ได้เสมอไปนั้นแหละ ต่อให้ถูกนายเกลียดก็เถอะ" อิทาจิ

"ฉันเสียดายที่เอาตัวแกไปไม่ได้ แต่ความทะเยอทะยานจะต้องหยุดแค่นี้ ลาก่อนศิษย์น้อยของฉัน" รุ่นที่ 3

"ในหมู่บ้านโคโนฮะ ทุกๆปีจะมีนินจามากมายได้ถือกำเนิดเติบโต... ดำรงชีวิตอยู่...ต่อสู้...และสละชีวิตเพื่อปกป้องหมู่บ้าน...และปกป้องสิ่งที่เรารัก คนในหมู่บ้านนี้แม้จะไม่ผูกพันกันโดยสายเลือด... แต่สำหรับชั้นแล้ว มันคือครอบครัว... ที่รักยิ่งกว่าสิ่งใด" รุ่นที่ 3

"ความรักน่ะ คือความรู้สึกอ่อนโยนอยากปกป้อง ที่เราอยากจะมอบให้แก่คนสำคัญที่อยู่ใกล้ๆเรา" ยาชามารุ

"ชั้นเคยสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างมาครั้งนึงแล้ว... ตอนนี้ชั้นไม่อยากเห็นเพื่อนพ้องที่ชั้นห่วงใยต้องตายไปต่อหน้าต่อตาอีกแล้ว" ซาสึเกะ

"ยามเมื่อใบไม้ปลิวหวน... เปลวไฟก็ลุกโชน... เงาแห่งเพลิงสาดแสงสู่หมู่บ้าน... เพื่อให้โคโนฮะผลิหน่ออ่อนเติบโตใหม่ได้อีกครั้ง" รุ่นที่ 3

"เพราะทุกคนคือคนสำคัญ... ที่ช่วยกอบกู้ชั้นมาจากขุมนรกอันเดียวดาย... แล้วก็ยอมรับในการดำรงอยู่ของชั้น" นารูโตะ

"คนเราแต่ละคนเมื่อตายก็สูญสิ้น ทั้งอดีต ทั้งชีวิตในปัจจุบัน แล้วก็ทั้งอนาคต... ผู้คนมากมายต่างตายไปในภารกิจ ในสงคราม แม้กระนั้นตอนที่ตายกลับง่ายดายจนน่าตกใจ... คนที่ตายไปต่างก็มีความฝันมีเป้าหมายเป็นของตัวเอง... ไม่ว่าใครต่างก็มีสิ่งที่สำคัญต่อตัวเองเกือบจะเหมือนๆกัน พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนพ้อง คนรัก คนร่วมหมู่บ้าน สำหรับตัวเองแล้วต่างก็เป็นคนสำคัญ... ความสัมพันธ์ระหว่างคนที่รักใคร่ถนอมน้ำใจกันมาตั้งแต่เกิดต่างเชื่อถือช่วยเหลือซึ่
กันและกัน... และสายใยแหงความสัมพันธ์นั้นเมื่อเวลาผ่านไป ก็ยิ่งเพิ่มขนาดและทรงพลังยิ่งขึ้น... ไม่ใช่แค่อุดมคติหรอกนะ คนที่มีสายใยสัมพันธ์แบบนั้นย่อมต้องเสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น... ก็เพราะเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขาไงละ" อิรุกะ

"ผู้หญิงน่ะเล่นด้วยยากจะตาย เอาแต่ใจตัวเองแถมยังพูดมาก... เห็นทำท่าดี๊ด๊าแต่ที่แท้ก็เก็บกด จะชอบหรือเกลียดเราก็อ่านใจไม่ออก... แล้วก็ชอบคิดว่าผู้ชายต้องคอยตามใจตัวเอง พูดยังไงผู้หญิงก็น่ารำคาญอยู่ดี..." ชิกามารุ

"ปลายทางของคนที่พร่ำแต่จะแก้แค้นน่ะ จบไม่สวยหรอกน่ะ น่าสังเวชทั้งนั้น... รังแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดทรมานกว่าเดิมเท่านั้นแหละ ต่อให้แก้แค้นสำเร็จ สุดท้ายก็เหลือแค่ความสูญเปล่าเท่านั้น" คาคาชิ

"พอเห็นว่าเกียรติภูมิของคนที่ตัวเองยกย่องจะมีรอยแผล ก็เจ็บปวดใจอย่างรุนแรง โมโหโกรธา ยิ่งคนที่ยกย่องสำคัญมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดใจ..." กาอาระ

"คนที่สำคัญกับตัวเราใช่ว่าจะเป็นคนดีเสมอไป ต่อให้รู้ว่าเลวก็เถอะ คนเราก็ไม่อาจเอาชนะความโดดเดี่ยวได้" กาอาระ

"คนอย่างแกไม่มีค่าพอจะให้ฆ่าหรอก เจ้าน้องชายหน้าโง่... ถ้าอยากจะฆ่าชั้นนักละก็เกลียดชั้นสิ! แค้นชั้นสิ! แล้วทรมารมีชีวิตต่อไป หนีหัวซุกหัวซุนเขา... มีชีวิตไว้ให้ได้ก็พอ" อิทาจิ

"คนที่ไม่มีพ่อแม่พี่น้องอย่างนาย... จะมาเข้าใจอะไรชั้น... คนที่อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่แรกอ่างนายน่ะ จะมาเข้าใจอะไรชั้น ! เพราะมีความผูกผันถึงได้ปวดร้าวไงเล่า ! เมื่อต้องสูญเสียไปจะรู้สึกยังไง คนหยั่งนายสะเออะรู้กับเค้าด้วยหรอ" ซาสึเกะ